[232] EPISTOLA XXXII.

Reverendo Clarissimoque Viro

D. SUFFRIDO PETRO

LEOVARDIENSI,

U. I. C. Bursae coronarum Regenti.

S. P.

Literae tuae Vir clarissime, quas octava praeteriti proxime mensis die, Coloniae ad me dederas XXIX. ejusdem Mensis, demum huc arrepsere. Mora haud dubie veredarium indiligentiae ascribenda, qui tamen sese purgantes, quod stipendia indigne solvantur, omnem a se culpam conantur amoliri. Cum iis, qui hinc Pragam commeant, idem usu venit, qua fidelitate litterae vestrae curentur, ignoro, inde quidem, tanquam si clausa esset Bohemia, multis jam septimanis, nullae sunt allatae. Quo etiam fieri facile mihi persuadeo quod ad eas, quas VI. & XXI. Octob. [* Sollicitatio Pragensis.] ad aulam amandaram, hactenus frustra responsum exspectem. Nihilominus ut tibi morem gererem, & quae mearum sunt partium pro virili praestarem, ea ipsa, qui tuas accepi die, rursum scripsi, nihilque quod ad accelerandum negotium quoquo modo putari pertinere, praetermisi; superest solum ut veredarii ad pristinam discurrendi consuetudinem redeant, quod si obtineri possit quo res sit loco (esse autem minime malo, libet omniari) saltem intelligemus. Quid de Veronae Historia sit sperandum, meorum literae significabunt. Interim diplomatum CAROLI MAGNI, quod veterem illum Saxonismum plane redolet, & FREDERICI III. exemplaria hisce adjungam: si quid ex iis, quod conatibus tuis inserviat, queat erui, operam meam praeclare collocatam existimabo. Quae de Comitum Hollandiae incunabulis, armis item gentilitiis, in praecedentibus meis commemoraveram, paucis perstringit Michaël Vosmerus, in opusculo, quod de Principibus Hollandiae, Plantini typis, anno MDLXXVIII Antverpiae, carmine evulgavit, in praefatiuncula nimirum, quam ad lectorem praemittit. Eadem, ut & quae de Brederodiorum primordiis delibaram, ejus gentis chronicis, quorum manu scriptum, justae vetustatis, & ex ejusdem gentis profectum archivis, exemplum, in domus nostrae tabulario asservatur, fusius produntur. Et quandoquidem exemplum illud, in tanta grassantium ubertate, itineri tuto committi non posset, meis negocium dabo, ut quae huic serviant scenae, descripta ad me transmittant, quorum te deinde libenter faciam participem. Quae de familiae meae origine, iisdem Chronicis illis, loco suo partim intexta memoria nunc suggerit, schedula hisce inserenda (ut & hac in parte tibi satis fiat) edocebit. Ut vero aliquo tanquam auctuario ea cumulem, epitaphium, quo Alardus Amstelredamus, Philosophus, Orator, & Poëta, illa aetate non ignobilis, patris mei mortem olim deploravit, quod inter ejus Poëtica Leidis ante annos L typis excusa, circumferuntur adjiciam. Miror quo pacto tam lautam omnis generis Scriptorum suppellectilem corruere potueris. Nae te alterum M. Catonem, quem librorum heluonem Cic. appellat, jure optimo censebimus. Equidem primum nominis tui fama impulsus, incredibili lucubrationum tuarum desiderio fueram inflammatus, deinde, ubi ex literis tuis ipse te degustassem, ardere coepi, at nunc aestuo: age itaque, in lucem aliquid profer, meam restingue cupiditatem, ne si diutius suspensum teneas, tandem plane conflagrem. Vale, Vir Clarissime, meque amare perge. Spirae IX. Decembris, Anno MDLXXXIX.

Tuus tibique addictissimus

RENATUS VANDER DUIN.

Quod nuncius impense festinet, FREDERICI TERTII Diploma paratum esse non potuerit: itaque alias, & aliquo locupletatum foenore, mittetur.
In Hollandia aliquando familia floruit antiquitus VAN VERDUIN, posteriori vero aetate VANDER DUIN, populari lingua cognominata: posterius nomen tempore increbuit, & frequentius perseverat: quamvis prius nunquam plane in desuetudinem abierit, quin imo subducta maxime praepositione VAN, in vulgi (quod solum VERDUIN enunciat) usu, semper remanserit. Sed ut ad ipsam prosapiam redeamus, Antonius Hovaeus, Abbas Echternacensis, in libello, quem SURMUNDIUM inscribit, in Hollandiae nobilitatis mentionem digrediens, Verdunios cum Hodenpisiis & Bingkhorstiis, inter vetustissimas clarissimasque Hollandiae familias, quae temporum injuria interierint, recenset. HOVAEUS in Abbatia Egmondana instructissimo ante hac reconditarum Hollandiae antiquitatum promptuario, monasticam vitam multis annis professus, magnam earundem antiquitatum sibi cognitionem compararat, Abbas Echternacensis postmodum renunciatus. Ejus autem, de trium istarum familiarum occasu, sententiae, Iunius in Batavia, Cap. XVIII. Pag. 31 6. & Cap. XIX. Pag. 341. subscribit: cui ad Abbatiae Egmondanae archiva aditum quoque patuisse, cum Hovaeo item familiaritatem, studiorumque communionem intercessisse, Batavia aliquot in locis, praesertim Cap. XVIII. Pag.311. abunde testatur.
Itaque cum prisca haec Verduniorum, Verdunorum, Vanderduniorum, seu Duniorum (promiscue enim & ut synonymis hisce utimur) gens; pro perpetua rerum humanarum vicissitudine ad filiam domus haeredem, nomine Machtildem, aliquot abhinc seculis, esset reducta, Theodoricus Brederodius, Alphardi noni Brederodae Domini, ex Beatrice Hornana, minor natu filius, eadem in uxorem ducta, Vanderdunii cognomen, quod ruinam interitumque minabatur, avitis tamen Brederodiorum armis reservatis, sibi asseruit, suamque ad posteritatem, quae ut idem cognomen, eademque quoque arma, adhuc gestat, una cum arce Vanderdunia, (cujus Iunius in Batavia Cap. XVIII. Pag. 313. meminit) quae priscis Vanderduniis gentilitia, nuptiis illis, inter caetera, doti ei fuerat transscripta, ab ejus posteris similiter, etiamnum possessa, transmisit: Porro priorum seu priscorum Vanderduniorum natalitia insignia, cervus candidus in campo coccineo oberrans, fuisse perhibentur; quae iisdem retentis coloribus cum tribus colliculis argenteis, in planicie etiam coccinea tumescentibus, postmodum commutarunt. Haec recentiora, cum iis, quae hodierni Vanderdunii praeferunt, unum in scutum quadripartito conjecta, cum hac inscriptione VANDER DUIN. (qua forma eorundum delineatio, hic adjungenda, oculis subjiciet) in vetustis monumentis memoriisque hodierna adhuc conspiciuntur. Cujusque autem aetatis moribus fuisse receptum, ut quoties homo nobilis, stirpis item nobilis haeredem, matrimonio sibi conciliaret, atque diversae ita familiae conjugii foedere coalescerent , aut ipse maritus, aut communes filii, & ut plurimum ex natu minoribus aliquis, utriusque familiae arma, eodem in scuto, figura quadripartita, sint soliti commiscere, neminem puto praeterire. In praesentia, ejus qui nunc supersunt stirpis Vanderdunii (in plures enim stirpes, quae paulatim defecere, quondam excreverant) illustrium colliculorum insignibus repudiatis, solis Brederodiis, pro ut ea gens Brederodia antiquitus, & Theodorici Brederodii, generis sui authoris, tempore gestabat, utuntur, quo scemate & majores, saltem quae eorum stirpis extiterunt, ab annis plus minus CCL eadem ita seorsum & separatim gessisse, sigilla, a quondam Guilhelmo Vanderdunio, tam tabulis, quibus ut Schielandiae Heimradus Anno MCCCXLVII. cum aliis collegis, jaciendis novi Matenesii aggeribus, consensum accommodat, quam iis, quibus anno deinde MCCCXLVIII. Sevenhusi pauperibus annuam confert elymosinam, appensa, sunt argumento.
Caeterum ad Alphardi noni Brederodae Domini, Theodorici Brederodii cognomento Vanderdunii patris, illustrandam celebritatem pertinet, quod Alphardus matre Aleida, Guilhelmi Hollandi provinciae Praesidis, quem Guilhelmus XVIII. Hollandiae Comes, ROM. REX. patruum salutabat, filia unica susceptus, eidem Hollandiae Comiti, & ROM. REGI, arctissima cognatione conjungebatur. Cujus Aleidae Hollandae nuptiis etiam effectum, ut in eundem Alphardum ejus ex Theodorico VIII. Brederodae Domino, Hollandiae Satrapa, Filium, Hollandiae sanguis & stemma, tum ex paterno latere Hollandiae Comitibus profluens, tum ex materna identidem linea iisdem emanans, utrinque concurreret atque conduplicaretur.